Heel lang geleden begonnen de kleuren van de wereld te kibbelen
Alle kleuren beweerden dat zij de beste waren,
de belangrijkste,
de meest bruikbare,
de favoriet!
Groen zei:
Het is mij duidelijk: Ik ben de belangrijkste.
Ik ben het teken van leven en hoop.
Ik ben gekozen voor gras, bomen en bladeren.
Zonder mij zouden alle dieren sterven.
Kijk naar het landschap, en je zult zien
dat ik in de meerderheid ben.
Blauw onderbrak en zei:
Jij denkt alleen aan de aarde.
Maar ik denk aan de lucht en de zee.
Het water is de basis van leven.
En wordt opgetrokken uit het diepst van de zee naar de wolken.
De hemel geeft ruimte en rust.
Sereniteit!
Zonder mijn rust zouden jullie helemaal niets zijn.
Geel gniffelde en viel bij:
Jullie zijn allemaal zo serieus.
Ik breng gelach.
Vrolijkheid en warmte in de wereld.
De zon is geel.
De sterren zijn geel.
De maan is geel.
Elke keer als je kijkt naar een zonnebloem
begint de hele wereld te glimlachen.
Zonder mij zou er geen plezier meer zijn.
Oranje werd ongeduldig en zei:
Ik ben de kleur van de gezondheid en sterkte.
Ik ben misschien schaars,
maar ik ben kostbaar
daar ik dien voor de noden van de mensheid.
Ik draag de belangrijkste vitaminen.
Denk aan wortelen, pompoenen, appelsienen, mango's en papaya's.
Ik hang niet de hele tijd nutteloos rond,
maar als ik de hemel kleur bij zonsopgang of zonsondergang,
dan is mijn schoonheid zo sensationeel
Dat er helemaal niemand anders... nog aan jullie denkt.
Rood kon niet langer zwijgen en riep:
Ik ben de heerser van jullie allen.
Ik ben bloed !!
Levensbloed !!
Ik ben de kleur van gevaar en moed.
Ik ben bereid te vechten voor een doel.
Ik breng vuur in bloed.
Zonder mij zou de aarde zo leeg zijn als de maan.
Ik ben de kleur van passie en liefde.
De rode roos en de klaproos......!
Paars begon op luide toon...
Paars is heel groot.
En hij sprak met grote trots:
Ik ben de kleur van royalty en macht.
Koningen en chefs en bisschoppen hebben mij altijd gekozen,
daar ik het teken ben van autoriteit en wijsheid.
Mensen stellen aan mij geen vragen...
Ze luisteren en gehoorzamen.
Uiteindelijk sprak Indigo:
Veel rustiger dan alle anderen, maar met even veel vastberadenheid.
Denk aan mij.
Ik ben de kleur van de stilte.
Je merkt me amper op,
maar zonder mij zouden jullie oppervlakkig worden.
Ik vertegenwoordig gedachten en reflectie.
Schemering en diep water.
Je heb mij nodig voor balans en contrast,
voor gebed en innerlijke rust.
En zo bleven de kleuren maar bluffen.
Elke kleur overtuigend van zijn eigen superioriteit.
Hun ruzie werd luider en luider....
Maar opeens klonk er als bij toverslag een donderslag,
na hevige bliksem....
De regen viel medogenloos neer.
En uit angst trokken de kleuren dichter naar elkaar en zochten troost.
De regen sprak:
Jullie dwaze kleuren
tegen elkaar vechten elkaar trachten te domineren.
Weten jullie dan niet dat jullie allen gemaakt zijn voor een speciaal doel ...uniek en verschillend?
Rijk elkaar de hand en kom.
Van nu af aan als het regent, zullen jullie zich over de hemel strekken als een enorme boog met kleuren.
Als een herinnering dat jullie allen in vrede kunnen leven.
Voortaan is de regenboog een teken van hoop voor morgen.